Zajmowanie się dzieckiem od zawsze było i zawsze będzie zadaniem bardzo trudnym. Dodatkowe problemy pojawiają się, kiedy jesteśmy rodzicem dziecka z ADHD. Jak wychowywać dziecko z ADHD?
Opieka na dzieckiem i wychowanie
Zajmowanie się dzieckiem nie jest zajęciem prostym. Tym bardziej, że gdy jest się opiekunem dziecka, to nie tylko trzeba się nim umiejętnie zajmować, ale przede wszystkim odpowiednio wychowywać. Te dwie rzeczy oczywiście są bardzo mocno ze sobą związane. Jednak samo zajmowanie się dzieckiem to nie to samo co jego wychowanie. Definicja słowa wychowanie mogłaby wyglądać następująco: wychowanie jest dawaniem odpowiedniego przykładu i pokazywaniem dziecku jak powinno się zachowywać w konkretnych przypadkach. Jest ono tak bardzo istotne przede wszystkim dlatego, że gdy dziecku nie pokaże się za młodu pewnych wzorców, to może czuć się ono bardzo zagubione, gdy będzie już zdane tylko na siebie.
Jak wychowywać dziecko z ADHD?
Wychowanie dziecka to ogromny trud jednak nie jest to najwyższy poziom trudności, ponieważ osoba, która została sama odpowiednio wychowana, poradzi sobie z tym bez większego problemu. O ile tylko dziecko jest zupełnie zdrowe normalne. O wiele trudniej mają wszyscy ci rodzice i opiekunowie, którym przyszło zajmować się dziećmi upośledzonymi umysłowo lub takimi, które są po prostu w jakikolwiek sposób zaburzone. A więc kontakt z nimi i ich postrzeganie świata jest w jakiś sposób inne niż w przypadku standardowym. Jak wychowywać dziecko z ADHD? To bardzo dobre pytanie, które można postawić właśnie w tym miejscu.
Wszystko trzeba zacząć od tego, że trzeba perfekcyjnie zrozumieć, na czym polega problematyka tego schorzenia i jakich zachowań można spodziewać się po dziecku. Kiedy będziemy wiedzieli czego się spodziewać, łatwiej będzie nam sobie z tym radzić. A nawet będziemy mogli pójść do jakiegoś specjalisty, który powie jak konkretnie reagować na zachowania dziecka, które jest pod naszą opieką. Bardzo istotne jest również to by po poznaniu tych wszystkich informacji nie wpadać w żadną panikę. A zamiast tego oswoić się z nim, bo życie z takim dzieckiem wcale nie musi być w żaden sposób gorsze czy trudniejsze. Zwłaszcza jeżeli z czasem przyzwyczaimy się do tego, co nas czeka. Takich dzieci bowiem nigdy nie powinno się traktować jako gorszych. Ponieważ to one są ofiarami swojej choroby, a nie jej sprawcami. Nie powinny wobec tego odczuwać żadnych konsekwencji.
